Sven Kramer 10 kilometer, Olympische Spelen Vancouver 2010

_{Onderstaand stukje schreef ik op de avond van de dag dat Sven Kramer de verkeerde baan inschaatste. Ik woonde destijds met mijn gezin in Victoria, Canada}

Gisteravond om 7 uur denk ik  ‘hé! morgen de Olympische 10 kilometer, leuk’. Ik denk ‘doe eens impulsief’ en besluit vervolgens om in m’n eentje naar Richmond te gaan. Kinderen moeten naar school en Tirza moet werken, ik kan m’n werk wel een dagje laten liggen schat ik zo in. 

Tirza zegt: ‘Ga! Tim wil de honden dan wel voor zijn rekening nemen.’ Ik mis wel de Science Fair op school van Puck, maar ik ga wel kijken als ze de Nobel prijs daarvoor ophaalt (ze heeft er hard aan gewerkt)

Zo gezegd zo gedaan. Ik neem de veerboot van 7 uur en besluit dan om de Skytrain te nemen naar het station vlak bij de Olympic Oval in Richmond, er zit veel Oranje in de skytrain. Omdat ikzelf ook Oranje ben uitgedost krijg ik van iemand van -Alfa Accounting en Adviseurs- (die hebben vast iets in de melk te brokkelen of hebben de een of andere sportkoepel pootje gelicht, want ze zijn met 15 man sterk aanwezig hier in Vancouver), een rood-wit-blauwe toeter in m’n handen gedrukt met het verzoek om Mart Smeets straks te overstemmen. Ik heb geen kaartje, maar besluit toch om mee te lopen met tientallen andere Oranjeklanten richting de Oval. Heel gezellig.

Iedereen die een kaartje heeft mag door een hek naar binnen, de ongelukkigen, waaronder ik, moeten toekijken. Al gauw komen de zwarthandelaren als bijen op de honing af. De eerste vraagt 300 dollar. Ik vertrouw die gast niet en ga in de rij staan bij de ticket booth, want er komen mogelijk kaarten vrij nadat de races begonnen zijn. Het is leuk om het spel van de handelaren te volgen. De prijs wordt door henzelf opgedreven omdat ze elkaars grootste klanten zijn! Na elf uur wordt bekend gemaakt dat er 10 kaartjes beschikbaar zijn. Ik red het nét niet. Ik besluit om dan maar naar het Holland Heineken Huis te gaan om daar de Gouden Race te volgen.Op het moment dat ik uit de rij stap wordt ik aangesproken door een Nederlander die een kaartje overheeft. Ik vertrouw hem en tel het geld voor het kaartje neer!

Whoa, Live Schaatsen kijken bij de Olympische Spelen! Gaaf!

Het blijkt dat ik naast de bobo’s van TVM zit, de broodheren van Sven! Een stuk of twintig. Hans van Breukelen zit er tussen en ik herken een aantal gezichten, een van hen is volgens mij baas van ING of zo geweest. Ze hebben allemaal een witte jas aan met het TVM embleem. 
Tijdens de eerste ritten gebruik ik mijn gekregen toetertje driftig, tijdens de eerste dweilpauze zegt een van de ‘witten’, quasi grapjassend tegen me ‘zal ik straks je toeter het ijs opgooien?’ zijn collega vervolgt ‘Anders brengen we hem wel anaal in’ – gniffel – gniffel -. Ik reageer met: ‘dan had je maar gewoon thuis moeten blijven’. Wat een arrogante kwasten! Die twee dan, want na de tweede dweilpauze neemt een andere ‘witte’ plaats naast me en zegt ‘Wel goed gebruiken die toeter, als Sven rijdt hoor!’ Ik reageer ‘daar denken sommige van je collega’s wel anders over’ Hij lacht en Hans van Breukelen geeft een knipoog. 

De ‘witte’ naast mij blijkt een soort liason tussen Sven en TVM te zijn, dat denk ik, want zijn collega witten vragen hem steeds om commentaar. Ok, ze zijn niet allemaal uit hetzelfde hout gesneden. Gelukkig maar. Moet wel even zeggen dat de helft constant met hun mobieltje bezig was tijdens de rit…

Sven verschijnt aan de start. Iedereen is opgelucht dat Bob de Jong in de tweede helft van zijn rit de weg naar boven heeft gevonden.Het is erg spannend en de witte naast mij zegt: ‘Let op Kemkers, dat is belangrijk’ (dat blijkt achteraf inderdaad…) 

Goed, Sven stapt voor onze ogen opeens naar de binnenbaan. Ikzelf heb het niet zo snel in de gaten, maar de ‘witte’ naast mij zegt ‘Het gaat FOUT!’ Hij trekt z’n Blackberry en weet binnen de minuut: ‘Ja, Sven zit fout’
De deceptie is onvoorstelbaar groot. Bij iedereen in de Oval. Niet te geloven gewoon. We waren onderweg naar een feestje! En dan dit. De Oranjeklanten die het in de gaten hebben vallen stil. De witten zijn in volledige vertwijfeling, de helft van ze ziet hun feestje in Vancouver in rook opgaan. Mijn ‘witte’ buurman wordt schouderklopjes als troost geboden. Het is echt heel erg!

De helft van de ‘witten’ verdwijnt. Ik zie Gianni Romme achter ons de tribune opklimmen en met iemand staan praten! Hij heeft een Duits Shirt aan. Wat mensen al niet doen om incognito te zijn. Nou ken ik Gianni persoonlijk niet zo heel goed, maar zijn gezicht straalt van ongeloof. Ik zie opeens Rintje Ritsma ook. Hij heeft een zwarte pet op.
Ik blijf voor de bloemenceremonie want Bob de Jong moet toch toegejuicht worden. Ook al is het wat lauw. Een kwart van de witten blijft ook, waaronder Hans van Breukelen. 

Daarna naar buiten. 

Kom ik buiten, zie ik bovenaan de trappen naar de Olympic Oval de ouders van Sven en de rest van de Kramer entourage staan! Het lijkt wel alsof ik naar de berg Olympus kijk met op de top de verslagenen. De moeder van Sven is in tranen, Yep Kramer kijkt vertwijfeld om zich heen. Mijn ‘witte’ buurman staat ernaast met zijn arm om Sven’s moeder schouders heengeslagen. Ongelofelijk wat er vandaag allemaal gebeurt en wat ik zie. Als ik mijn camera bij me had had ik vast en zeker een iconische foto kunnen maken. Weet ik zeker, de scenes waar ik getuige van ben geweest…

Ik besluit om niet naar het Holland Heineken Huis te gaan. Volgens mij moet daar nu een grafstemming hangen, en terecht.Al die Oranje uitgedoste mensen die daar door Richmond lopen. Geen geluid nu, geen getoeter. Het is echt triest.

Naar huis in m’n eentje. Er zijn Canadezen die er van weten of getuige van zijn geweest. Ze leven mee.

Ik bedenk me tijdens de overtocht terug naar Victoria, dat ik misschien ook achterom had moeten kijken. Dan had ik misschien Erica Terpstra wel gezien. Wie weet nog meer!

Ik moest dit even van me afschrijven. Niks verzonnen. En ik denk overigens niet dat WA achter me zat.Een onvergetelijke dag…

Joris Louwes

Na al die jaren is vooral het beeld van de ouders van Sven Kramer boven aan de trappen me bijgebleven, maar nog meer misschien de professionaliteit van die zogenaamde ‘witte’ die naast me zat. De snelheid en compassie waarmee hij handelde in deze situatie vind ik nog steeds zeer indrukwekkend! Ik weet niet wat zijn functie precies was.